چه خوب می شد اگر می توانستیم مردانه تعهد بدهیم که:

1. تا چیزی را خوب نفهمیدیم و به چیزی یقین نکردیم نه قضاوت کنیم، نه اظهار نظر کنیم و نه اقدام و اگر هم مشکلی پیش آمد احتیاط کنیم و با علمای اعلام مشورت و از آنها کسب تکلیف کنیم و اگر به چیزی علم و یقین پیدا کردیم، دست دست نکنیم و با توکل بر خدا اقدام کنیم.

2. خودمان را فراموش کنیم، هرجا بوی منیت و برجسته شدن "من" هست، از آنجا دور شویم و همه هم و دغدغه مان عزت دین و تعظیم شعایر دینی باشد. دشمن را و برنامه هایش را خوب بشناسیم و خلاف آن عمل کنیم، خطرناکترین دشمنان، دشمن درونی یا همان نفس است.

3. رفع مشکل و گره گشایی از مردم، بالاخص اقربا، حق داران، برادران دینی و بویژه محرومان و بیچاره گان ویزگی نهادینه شده و شخصیتی مان باشد.

4. شجاعت، تلاش خستگی ناپذیر علمی، فرهنگی و اقتصادی، بی ادعایی، خضوع و خاکی بودن، گمنامی، بی تفاوت نبودن، در مقابل حق و برادران دینی خاضع بودن و در برابر دشمن پرصلابت و عزیز بودن از دیگر ویژگی های نهادینه شده شخصیتی مان باشد که " الامان من یوم لا ینفع مال و لا بنون الا من اتی الله بقلب سلیم"

تذکر: منظور از تعهد مردانه، تعهد واقعی و محکم است که تا آخر به آن پایبند باشیم.