رخ شطرنج نبرد آن چه رخ زیبا برد

تو مپندار که مجنون سرِ خود مجنون شد

از سمک تا به سماکش کشش لیلا برد

من به سرچشمه ی خورشید نه خود بردم راه

ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

جام صهبا به کجا بود و مگر دستِ که بود؟

که در این بزم بگردید و دل شیدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود

که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوختیم

با برافروخته رویی که قرار از ما برد

همه یاران به سرِ راه تو بودیم ولی

خم ابروت مرا دید و ز من یغما برد

همه دلباخته بودیم و هراسان غمت

همه را پشت سر انداخت، مرا تنها برد

                             (علامه طباطبایی رحمه الله تعالی علیه)