چقدر بی تفاوت شده ایم نسبت به هم. 

یادمان رفته است پیوستگی مان با بنده های دیگر و از یک گوهر بودنمان در آفرینش.

نه زنبیل سنگین پیرزنی را میگیریم نه دست  نیازمندی را.

اگر ندای کمک بشنویم سکوت میکنیم، لال میشویم و کر.

اما لحظه ای درنگ،

با هم وارد ادبستان اهلبیت شویم و گوش فرا دهیم به کلام نورانی آل الله:

 حضرت امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:هر مؤمنی که از برادر مؤمنش که به چیزی محتاج است، کمکش را دریغ کند در حالیکه او قادر به کمک بوده و یا می‌توانسته از دیگری پیگیری کند، در روز قیامت خداوند او را در حالی که روسیاه است و چشمش کبود است و دست‌هایش به گردنش آویزان، محشور می‌کند و ندا می‌آید که این خائنی است که به خدا و پیغمبر خیانت کرده است و سپس به سوی آتش امر می‌شود.

 کسی که توانایی کمک به مؤمنان را داشته باشد و به آن‌ها رسیدگی نکند خائن به خدا و رسول است! خدمت به خلق مربوط به گروه خاصی نیست. هرکس در هر مقامی که هست باید به قدر سهم و اندازه ی خودش به مردم خدمت کند

امام صادق علیه‌السلام است که می‌فرمایند: کسی که برای رفع حاجت و نیاز برادر مؤمنش قدمی بردارد مثل این است که خداوند را 9000 سال عبادت کرده در حالی که روزهایش روزه ‌دار بوده و شب‌هایش نماز شب به پا می‌داشته است

حضرت موسی علیه‌السلام از خداوند سؤال کرد: خداوندا! اگر تو بنده بودی، چه کار می‌کردی تا مقرب درگاه الهی شوی؟ خدا می‌فرمایند اگر من بنده بودم در زمین می‌گشتم و گره از کار بندگان باز می‌کردم.

                خدای مهربان توفیقمان بده گره گشای بندگانت باشیم، آمین