باز گویا هوای دل ابری است
باز درهای آسمان باز است
من ولی تحبس الدعا شده ام
دل من باز فکر پرواز است

دیر گاهی است با خودم قهرم
بسته بر وصله های ناجورم
سرِ من گرم زندگی شده است
از امام زمان خود دورم

غیبت و تهمت و ریا و حسد
جزو اعمال واجبم شده است
از دهانم دروغ می بارد
معصیت قوت غالبم شده است

به فساد و حرام زل زده اند
چشمهایی که بی حیا شده اند
جایگاه خدا و خلق خدا
در دلم وای جابجا شده اند

آمدم سمت خانه معبود
دلخوش از اینکه صاحبی دارم
پشت در ضجه می زنم: یارب
باز کن کار واجبی دارم


گریه کردم صدا زدی من را
آمدم یا مسبب الاسباب
روسیاهم نظر نما یا نور
یا سریع الرضا مرا دریاب

لکه های سیاه زندگی ام
یا کریم از شما چه پنهان است
درد دارم دوا نمی خواهم
یار درد من است ودرمان است

ساتر العیب اگر نبودی تو
خلق با من چکار می کردند؟
پرده پوشی اگر نمی کردی
همه از من فرار می کردند

زشت و آلوده و خطاکارم
دارم اقرار می کنم یا رب
گرچه بی آبرو شدم اما
باز اصرار می کنم یارب

جرم و کم کاری ام قبول، ولی
تو که از حال من خبر داری
"دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمنان نظر داری"

جان مولا بیا در این شب ها
نظری کن که سر براه شوم
مثل روز تولد از مادر
باز هم عاری از گناه شوم

شب قدر است و فرصت خوبی است
باز جوشن کبیر می خوانم
یک به یک اسم های خوب تو را
با دلی سر به زیر می خوانم

کمکم کن هر آنچه را دارم
خرج تطهیر جان و روح کنم
دور ظلم و گناه خط بکشم
بروم توبه نصوح کنم

قسمت می دهم به آقایی
کز می عشق فاطمی مست است
شب احیاء گرفته قرآن را
بر سرِ خود، اگرچه بی دست است

قسمت می دهم به آقایی
که فدایی شده به جان حسین
غیرتش مثل ضربت حیدر
افضل من عبادَه الثقلین

چه بگویم عمویمان عباس
روضه هایش همیشه مکشوف است
کاش اینها دروغ بود، ولی
قصه آن عمود معروف است

                                شاعر: عباس احمدی