به گردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا

که دریا شد از آن صحرا که صحرا شد از آن دریا

بخـار از دشت پیدا شد چو ترکان بخارایی

ز تیر ترکشش سـوزد سر خـارا ز بُن خـارا

زبان بگشود سوسن چون بشیر از مژده‌ی یوسف

زحسرت چشم نرگس همچنان یعقوب شد نابینا

پی معجز ز شاخ گل برآمد بلبل از شادی

تجلی کرد بر هر شاخ گل صد معجز موسی

علیِّ عالیِ اعلا، ولیِ والی والا

وصی سیدِ بطحا به حکمش جمله مـا فیها

قوام جسم را جوهر، زمانی روح را رهبر

کلام نیک پیغمبر، ولیّ ایزد دانا

حدیثی خاطرم آمد که می‌فرمود پیغمبر

به اصحابش شب معراج سرّ لیلة الاسرا

بطاق آسمان چهارمین دیدم من از رحمت

هزاران مسجدی اندر درون مسجد اقصی

بهر مسجد هزاران طاق، بر هر طاق محرابی

بهر محراب صد منبر، به هر منبر علی پیدا

ز پیغمبر چو بشنیدند اصحاب این سخن گفتند

که دیشب با علی بودیم جمله جمع در یک جا

تبسم کرد سلمان، این سخن گفتا به پیغمبر

بغیر از خود ندیدم هیچکس در نزد آن مولا

اباذر گفت با سلمان به روح پاک پیغمبر

نشسته بودم اندر خدمتش در گوشه ای تنها

بگوش فاطمه خورد این سخن گفتا علی دیشب

که تا صبح از درون خانه پا ننهد برون اصلا

که ناگه جبر ئیل از حق سلام آورد بر احمد

که ای مسند نشین بارگاه قرب او ادنی

اگر چه بر همه ظاهر شده بر صورتی اما

ولیّت از همه بگذشت، با ما بود در بالا

جنابش خالقی باشد که بر خلقش دو صد عالم

به هر عالم دو صد آدم به هر آدم دو صد حوا

به حکمش صد هزاران طور بر هر طور صد موسی

به هر موسی هزاران بیضه اندر بیضه صد عیسا

نه وصفش این چنین باشد که می‌گویند در عالم

زخندق جست و مرحب کشت اندر بیشه‌ی هیجا

علی سریست در وحدت که باشد سِر بی همتا

علی خلقی است در خلقت که باشد خلقتش یکتا

چو این اوصاف را بشنید از وصف کمال او

گرفت انگشت حیرت بر دهانش بوعلی سینا!

ابو علی سینا