قال الله تعالی عز و جل:
فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ(15) وَأَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهانَنِ(16) کَلاَّ بَلْ لاتُکْرِمُونَ الْیَتیمَ(17) وَلاتَحَاضُّونَ عَلی طَعامِ الْمِسْکین(18) وَتَأْکُلُونَ التُّراثَ أَکْلاً لَمًّا(19) وَتُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا(20)
ترجمه:
15) اما انسان، هنگامی که پروردگارش او را بیازماید و گرامی داردش و نعمتش بخشد، می گوید: پروردگارم [ چون شایسته و سزاوار بودم ] مرا گرامی داشت،
16) و اما چون او را بیازماید، پس روزی اش را بر او تنگ گیرد، گوید: پروردگارم مرا خوار و زبون کرد.
17) این چنین نیست که می پندارید، بلکه [ دلیل فقر، گرفتاری وخواری شما برای این است که ] یتیم را گرامی نمی دارید
18) و یکدیگر را بر طعام دادن به مستمند، تشویق نمی کنید
19) و ارثیه را [بی توجه به حلال وحرام بودنش ] یک جا و کامل می خورید
20) ومال و ثروت را بسیار دوست می دارید.
در این آیات شریفه که در سوره مبارکه فجر آمده است، خداوند علی اعلا دلیل فقر و گرفتاری و ذلت معیشتی و اقتصادی را 4 چیز ذکر می فرماید: اکرام نکردن یتیمان و بچه های بی سرپرست؛ تشویق و ترویج نکردن روحیه و رسم اطعام و رسیدگی به مستمندان؛ رعایت نکردن حقوق وراث و ارث خوری و در نهایت عشق به مال و ثروت، طوری که نم پس نمی دهد و ذره ای بخشش و انفاق نمی کند.