قال الله تعالی عز و جل:
وَتَعاوَنوا عَلَى البِرِّ وَالتَّقوى وَلا تَعاوَنوا عَلَى الإِثمِ وَالعُدوانِ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدیدُ العِقابِ(مائده2)
و (همواره) در راه نیکی و پرهیزگاری با هم تعاون کنید! و (هرگز) در راه گناه و تعدّی همکاری ننمایید و از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید که مجازات خدا شدید است!
یکی از لفظهای متعارف لفظ و کلمه "تعامل" است. تعامل یعنی همکاری و بده و بستان متقابل یعنی همان معنی کلمه تعاون. هر چند متاسفانه این آیه مثل برخی آیات دیگر آرم و شعار یک مجموعه و یا سازمانی قرار گرفته و ذهنها معمولا تداعی آن سازمان را ممکن است بکند مثل وزارت تعاون یا کار اقتصادی که مابین بخش خصوصی و دولتی قرار دارد ولی واقعیت این است که این آیه دستور موکد خدای متعال در خصوص مجوز و چگونگی تعامل است. می خواهند از موفقیت یا نقطه قوت مدیر یا شخصی یا سازمانی از ادبیات تعامل استفاده می کنند که فلان شخص یا فلان سازمان اهل تعامل است.
خدای علی اعلا در این آیه شریفه به مومنین فرمان می دهد که شما فقط در نیکیها و محدوده تقوا اجازه تعامل و همکاری دارید و در امور گناه آلود، شبهه ناک، تفرقه انگیز و ظلم حق هیچگونه همکاری و تعاون را مطلقا ندارید.
افرادی که در ادبستان الهی تربیت نشده اند و یا غافل از آموزه های الهی هستند با تشکیل باندها و جناحها از این موازین تخطی می کنند، یا برخی مسوولین برخی مدیران را به دلایل واهی و با این توجیه که اهل تعامل (بخوانید بله قربان گویی و اطاعت بی چون و چرا) نیستند، بر کنار می کنند. یا حتی در سطح رفتارهای شخصی و خصوصی مثلا زنی متوجه می شود شوهرش با زن دیگری قصد ازدواج دارد او هم برای لطمه زدن به شوهرش به وادی گناه و خیانت می خزد تا جایی که در آتش قهر الهی گرفتار می شود و یا در عرصه تجارت فردی متوجه کم کاری شریکش می شود و به جای اینکه به فکر جبران کم کاری ها و نقایص بر آید او هم کم کاری متقابل می کند تا جایی این مسابقه و تعامل منفی و غلط ادامه پیدا می کند که به خاک سیاه ورشکستگی می نشینند...