اهمیت رفیق آنقدر مهم است که فرموده اند: «الرفیق ثم الطریق» رفیق عامل موفقیت ما در مسیرهای مختلف زندگی است. رفیق خوب نقایص ما را جبران می کند و مراقب و حتی تکیه گاه و مامن ما در عبور از گردنه ها و لحظات پرخطر و تعیین کننده است به قول حافظ:  

   "قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن                    ظلمات است بترس از خطر گمراهی" 

تجربه و عقل به من میگه با آدم بزرگها دوست بشم که هم مجبورم خودم بزرگ بشم، چون بزرگ نشم که تحویلم نمی گیرند و هم ارزش دوستی فقط اونها دارند. یعنی هم حق رفاقت را به جا می آورند و هم بزرگت می کنند. حتی خدایی نکرده در باندهای خلافکار اون لات گندهه ارزش رفاقت داره، چون پای همه چی وا میسته، تو رفاقت کم نمیذاره و زیر قولش نمیزنه و...

 یکی تعریف می کرد شاهد اعدام یک قاچاقچی بودم. قاضی اجرای حکم، در پای چوبه دار به فرد اعدامی گفت: باز هم بهت می گم اگر رییس و سردسته تونو معرفی کنی (لو بدی) اعدام نمیشی. فرد اعدامی قبول نکرد و سردسته شونو معرفی نکرد. وقتی علت را پرسیدند که چی باعث شده حاضری اعدام بشی ولی اعتراف نکنی، گفت: رییس من 14 سال از بهترین سالهای عمرش را بخاطر من زندان کشید و منو لو نداد، من چطور می تونم لوش بدم!.

شک نکنید همنشین و رفیق بسیار روی شخصیت ما موثر است،

به قول شاعر:

"تو اول بگو با کیا زیستی                                 من آنگه بگویم که تو کیستی"

و یا به قول سعدی:

"کمال همنشین بر من اثر کرد                     و گرنه من همان خاکم که هستم"

و همچنین به قول شاعری دیگر:

"دوستی با مردم دانا نکوست                         دشمن دانا به از نادان دوست

دشمن دانا بلندت می کند                           بر زمینت می زند نادان دوست"

کیا آدم بزرگند؟

 آدم بزرگها تاثیرگذارند نه تاثیر پذیر. از کسی حساب نمی برند غیر از خدا. بی حساب حرف نمی زنند. تا پای جونشون، روی حرف و قولشون می ایستند. با معرفت و با مرامند بلکه آخر مرامند. دل بزرگ دارند، شجاعند. دنیا در چشمشان کوچک است و کارهایی که اونا رو کوچک کنه و از چشم کسی بیاندازه نمی کنند. مظلوم کشی و پشت کردن به حق، تو مرامشون نیست. برای لحظه ای با ظلم و ظالم کنار نمیاند. اعتماد به نفس خیلی بالایی دارند. به شدت قابل اعتمادند. اهل گذشت و بخششند. تو رفاقت کم نمی ذارند. همیشه امید خیر از آنها می رود و اصلا شری ندارند. واقعا به دردخورند و گره گشای مشکلات، بی تفاوت نمی تونند باشند و ...

اما در مقابل، دوستی با آدمهای کوچک و به تعبیر درست تر کوتوله ها، بیچاره و حقیرتان می کند. مانع ترقی و کمال شما هستند. آدم کوچکها و کوتوله ها را که همه دنیا باید برای اونها باشه، راحت تر از آب خوردن دروغ می گویند و چهره عوض می کنند، تابع محض جوند و... بیشتر معرفی نمی کنم چون اکثریتند و همه جا ریخته اند!.

حسن ختام این مقال ، غزلی زیبا  از مولوی:

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ، دمی ز ابر

کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز

باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا، برو

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست

وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر کی هست ز خوبی قراضه هاست

آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل ست بی وفا

من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی زنم

دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی تو مرا حبس می شود

آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او

آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول

آن های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام

مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما

گفت آنک یافت می نشود، آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد

کان عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده ها و همه دیده ها از اوست

آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز

از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد

کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

می گوید آن رباب که مردم ز انتظار

دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی است

وان لطف های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف

زین سان همی شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو، ز شرق

من هدهدم، حضور سلیمانم آرزوست...